litanie

Eer aan de weeë smaak van zwijgen, de walm van klank, de zoete nageur van een stem die sprak dat traag niet meer wou en zien kon ge-worden, het coëxisteren van tijden. Eer aan het kervend schrijven op een naakte huid, de tafel in een huis voor geheugen van materie. Eer aan woorden, de afgrond van spreken als vel een brailleblad voor een handenloze wordt. Eer aan de volle klank van zweep en koorden, het immobiliseren van de teef. Eer aan de slang die een egel eet, wie heeft de meeste stekels? Eer aan het vertrek naar de woestijn. Eer aan het dode kind, geslacht, geslagen en gereänimeerd. Eer aan Paulus, het exces en de agape, het onbeleefde Evenement, het grenzenloze Reële. Eer aan de Waarheid, het ademloze stokken, Ellipsis, Apoptose, een zucht abio-Genesis en wel ja… ook Neurose en al haar broers en zussen. Eer aan de Gelassenheit. Eer aan het huis, het volle, het lege, het verlaten, het levende. Eer aan de honger, het tekort, de leegte en het schrijn-en. Eer aan de ogen die blind nog kijken, het bekkenbot, de schedelrand waar vingers dwalen, zich stoten aan het schouderblad. Eer aan het lichaam als enige barrière, de huid en haar wonden met bloed, speeksel, tranen, melk, sperma en slijm. Eer aan de ingewanden, het riool in het naspoor. Eer aan rook en eer aan - klote - het rookgordijn. Eer aan de dichter, de schilder, de denker, gedachten, het Ándere systeem. Eer aan het verglijden, de klootzak, het gemis en zwijgen. Eer aan het snijdend gebeente, de toegeknepen keel, de ellende, de pijn, het verdriet, de taaiheid van het weekdier in een fossiel van amber of steen. Eer aan een maat-loos verlangen. Eer zal ik rottend sterven dan in te geven.