Hier sta ik met mijn armen los en rond mijn voeten leggen slierten wind aan als het koord dat de tol doet draaien, het lichaam trillen in muziek en ritme. Elke vezel, elk bloedvat pulseert en stuwt naar een nietsbeleving. Daarachter ontplooit zich al het denkbare, al het ondenkbare en alles wat ik (niet) ken, (niet) weet. Ik ben niet bang. Ik geniet puur. De beweging groeit exponentieel. Voet naast voet wordt neergezet, de slang kruipt omhoog, en wikkelt zich spiraalsgewijs. Het uitzicht wordt ver en ankerloos, het gevoel diep. Dit, dit is slechts het begin. Dit is de aanvang van wat leidt tot het absolute. Dit is de reis naar l’origine, verliezen, loslaten en vinden. Het punt waar leegte enkel nog ruimte wordt. Dit is kijken naar binnen, van buitenuit in cirkels, dit is ringen tellen, seconden, minuten, uren. Dit is voelen van jaren. Dit is ijken en ontijken. Implosie, explosie. Dit is het oog van de orkaan. Dit is windstil. Dit is boven alles de sterkste plek om te staan. Dit is het enige dat telt. Dit is!
