sodade - sodade

"Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum."

Si bo 'screve' me
'M ta 'screve be
Si bo 'squece me
'M ta 'squece be
Até dia
Qui bo voltà

Sodade sodade
Sodade

Je verandert niet. Je denkt dat je verandert, maar wezenlijk verander je niet. Je staat op, wast je, kleedt je aan en start de dag. Dat was gisteren zo, dat zal morgen zo zijn en hoogst waarschijnlijk volgende week ook, maar zeker weten doe je dat dus niet. Je leest wat teksten, wandelt, kookt, schrijft, doet je pijn, ontmoet mensen, mensen doen je pijn, je praat, schrijft en steeds weer.

Je bent verwonderd. Er is veel dat je denkt en niet kwijt wil noch kan.
De vraag: “Wat voelde je toen?” is op haar plaats.

We stapelen het hout, zeker een kubieke meter, vakkundig. Het moet goed en hard branden. De lucht moet ruimte hebben, het vuur moet gevoed. Als er nog slechts kool en vurige assen overblijven van het hardhout, van de zachte stammen, van de sprokke vingertakken, harken we ze tot een gloeiend pad. Een voor een staan we ervoor en de blote voeten, koel van het gras lijken dit niet aan te kunnen.
Toch, moeiteloos, één keer, twee, nee drie. Niets is veranderd.

Je wast je voeten en gaat naar bed.
Alleen.

Je knielt voor het geweer. Straks moet je weer koken.

Je stapelt herinneringen op, kweekt geheugen., vergelijkt.

Waarom krab je altijd aan een wonde? Waarom zuigt je tong op die pijnlijke tand, je weet dat het een pijnscheut bezorgt? Wat is het doel van pijn? Waarom ga je telkens terug als je het risico kent?

Ik denk aan de situatie van ‘het moeilijke gesprek’, je luistert en herkent feilloos de techniek van de spreker. Vroeger ergerde het me, nu niet meer.
Mensen gebruiken technieken als kapstok. Ik doet het zelf ook, ook al probeer ik het te camoufleren.

We stellen elkaar gerust en delen vervolgens de klappen uit. Ach. Sla me nog een keer.
Sla me desnoods dood. Wat maakt het uit?

Ik 'weeg' de stenen vrij zorgvuldig en peil ze. Ik weet niet wat ze zeggen, maar als ik ze aankijk, blijf aankijken terwijl ik probeer te begrijpen, lachen ze af en toe, als met een kleine verontschuldiging.
Dan kijken ze even weg.

Verzet leidt tot vernedering. Heel even kwam de boosheid terug, even maar de neiging om terug te slaan.

Anderzijds, hier sta ik met mijn armen gespreid.
Veranderd.
Ja.



hoofdstuk 7, §11, p. 12
hoofdstuk 11, §6