ik voel voorzichtig aan de kap op mijn hoofd, de vloeiende slangen als een medusacoiffure, die elk vanuit de boeken hier connecties maakt....
gecastreerd
terechtgewezen - Hier zit zij en hij zit daar
Invidia, Maxime, Categoria, Jouis, Imperativa... ronkende namen van god-met-ons en Daf. Onder andere slechts. Onder andere. De Charels over wie het gaat... tja. Bijzonder exemplaar.
Op het asfalt groeien bloemen uit mijn dorre buik.
Ademademademadem… Ademen is doodgaan en weer leven en het bekken rijst. Ik plant de hielen in de grond, het gruis in het eelt vermengd, zoals de hand die op het geslacht het vel zoekt, bloot, zacht. De toegankelijkheid zelf. Adem. Adem. Nu dus. En nu en nu. En het bekken rijst en daalt zoals in open/dicht. Mijn hoofd is leeg en vol en ik ben elders. Er niet. En wel.
Zuiderlicht
onzuivere aarde met bloemen geasfalteerd de geëxalteerde beweging van katoenplukkende vingers
wendt zich elders dan, keert terug of blijft verplaatst, gelaagd, gelassen.
Onder de mehari wordt het platgedrukt, bedolven onder schijt. De vlooien springen. Ach… Daar lig je dan. Kom, ik was je met mijn tong. Ik zie je zo graag.
Als ik dans houd ik lucht in mijn armen je past of ik en draai de ruimte in ik kijk naar lijven buiten me zie het mijne verloren schuim de straten af en vensters zonder glans mijn gezicht heeft u het nog gezien? Dat ik onbelast zou lopen, steek een kapel in brand – steels tel ik het vuur dat in mijn handen brandt. Het spoor dat ik verspreid, weerspiegelt tot dusver… ik kijk de navel binnen alles door elkaar gegooid als mensen elkaar strelen op de meest onorthodoxe manier, elkaar is teveel, iemand mij…
Deze nacht zo klem van onontkoombaar vocht
Ik had wat woorden. Ik vind ze niet meer. Er was iets van rood bij. Dacht ik. En er zijn blogs die met onnozeler praat overleven.
Lees je me nog? Jij dus?
(Niet jullie allemaal)
Naomi Lockwood uit St. Petersburg biedt me haar diensten aan. Jammer, ze woont zo ver. Kafka ook. En jij.
Vort allemaal, scheer u weg.
.
