dulce mel. quorum nihil oportere exquisitis rationibus confirmare, tantum satis esse admonere. interesse enim inter argumentum conclusionemque rationis et inter mediocrem animadversionem atque admonitionem. altera occulta quaedam et quasi involuta aperiri, altera prompta et aperta iudicari. etenim quoniam detractis de homine sensibus reliqui nihil est, necesse est, quid aut ad naturam aut contra sit,
Met de kracht van gemodelleerde microgolven schiet de overlevingsdrang uit de dampen van geitenkaas met chocola. Of is dit even insane als ethiek in het bankieren? Vertel me l'ouis van de zwarte prins en zijn dames? Geitenkaas is halal dus dopen we samen de hand in de schaal. Met pistaches. Ik kende ooit een man, Sahin - je sprak het uit: Sahein - met een halfzijdige verlamming. Hij was vierentachtig jaar. Elke dag knielde hij op zijn mat. Een keer of vijf of zo. Zijn vrouw had een ander geloof en onthulde dat zijn bedprestaties niets bejubelbaars meer hadden. Hij had een halfzijdige verlamming en was vierentachtig jaar. Hoe smaakt het? Je weet: de hand was voor de vork, alle gogo's kunnen je dat vertellen; ook al leven ze op een vlooienmat, hun wijsheid heeft iets universeels, habibi. Ze verkopen trouwens weer tajines in de carrefour. Witte, mèt gebruiksaanwijzing. Niet alleen om als sierschotel te dienen. Ik houd het bij het oude Marokkaanse gerief. Ken je het nog? Ik kocht er toen meerdere, spotgoedkoop en handig met de verwarming die ik heb. Koken zonder moeite. Nu de periode van werkgerelateerd sterven wat verder achter me ligt, is de knooptheorie actueel. De Kater zijn forte trouwens. En tante F. van zevenenenegentig - zo dement als maar kan - duikt het vooroorlogse liedje over de kat en de wol op. De theorie is ze vergeten. We lachen vaak met haar, wat ze zegt is hilarisch. Tussen haar 7 eerste jaren en 7 laatste minuten rest haast niets. Maar honderd wil ze stellig worden. Oh jee. Aan de drie dialogen van Barklee heeft ze weinig. Ik vraag me af: en ik? Dementie runs in part of the family... maar dat doen hartziekten en eetstoornissen ook. En het sterven. Hoe verschijnt de wereld voor me en wat is ze an und für sich. Soms verdenk ik Tante F. ervan dicht bij het laatste te staan. Soms. Want veel is voor haar ontdaan van betekenaar. Honderen hebben met Barklee gelachen. Anders dan de hond, zijn ze stom, niet in staat hun kop scheef te houden en het gat te bekijken. Of hun bovenlip aan slechts één kant op te trekken in een grijns. Ze lachen met jou. Met mij. En jij zegt: dat is ri-du-cul. Daarmee is dat ook afgehandeld. Geen handenvol suiker om de kost te doen vreten. Geen afleidingen, maar een heldere blik op de bron van de verwonderingen. En ongeduldige poten om over hekken te springen waarboven het verbodsteken hangt. Haha, een mens is geen paard. Wij zijn honden. Weliswaar met golfoptische componenten voor onze ogen, want meer dan drie- of vierhonderd jaar oud. Het hangt cobraans te wezen, ook bovenaan in mijn nek. Ik zoek nog naar de juiste kleur, die ik ken maar niet kan vinden. Het leven is grappig in de ochtend, vooral bij de voetwassing. Elias gaat voor en dan de rest, terwijl ik nog mijn neus in de droom druk die ik net over je schreef. Zonder handen, weet je. De vloeistofwetenschappelijke concepten dwingen tot praktijk. Elke hond weet dat. Mensen ook. Het is haast tekstboek. China China. Hectoliters ochtendpis.
hoofdstuk 7
hoofdstuk 9, §10, p. 26
hoofdstuk 11, § 11, p. 24
