Het land strekt zich uit aan mijn voeten. Mijn zolen zijn gekorst en hard. Ik loop over straten vol licht en muziek. Onwezenlijk slechts ben ik. De kleuren lopen door elkaar op mijn vel. Het is koud, het deert me niet. Ik sta en loop rechtop. Niets ketent me. Niets belet me om me tussen het volk te begeven. Een mens rent naar me toe en bedekt me met een jas. Ik bedank en lach. Ik zwem. Ik snijd, ik klief de kudde. De massa splijt. Een kind komt kijken en lacht. Het begrijpt maar zal spoedig niet meer begrijpen, want begrijpen wordt ons afgeleerd. Zijn ouder (m/v) roept en zegt: "Je mag niet zo staren".Ik ben de vreemdeling
Ik ben de bedelares
Ik ben de hersenverlamde spast
Ik ben de dansende gek
Ik ben de rolstoelmens
Ik ben de onaangepaste
Ik ben de vrouw, de man, het kind
Ik ben de slang, de aap, de olifant
Ik ben de blinde, de lamme, de dove
Ik ben de naakte, de blote
Is het nodig me te bepalen aan de hand van geëigende labels? Kijk ánders, verdomme dan toch!Iedereen wijst: "Kijk!" Iedereen wijst maar durft niet kijken. Er rollen kinderkoppen door de straat. Dát is bekijkenswaard. Er rollen dode mensen, er rolt leegte, banaliteit. Er rolt, er groeit, er walst een naamloze kudde, temidden van onecht licht, koopdwang, molensteenmuziek en conformeren.
Ik ben de tegenpool op B=mH en stoot iedereen weg. Eenzaamheid wordt ruimte.
"Laat me met rust, allemaal!
Alleen jij, authentieke mens, gek in de woestijn, jij die jaspis schept met handen van mahonie, vensters van onbestemd groen bruin, onbestemd, jij herrieschopper, jij mag dichter komen."
"Ik heb honger. Voed me!"
Ik ben geen hond. Ik eet met mijn handen, mijn ogen, mijn hersens.
"Kook voor me, uit de staart die achter je sleept... ik eet je woordelijk, gedachtelijk, letterlijk. Ik eet je zonder saus. Je ben 'ge-zond-en'."
Geef me asiel!
