Gedrieën… genoeg? Het, sodade en het zwarte meisje. Vraagteken? Zij vertegenwoordigt… euhm, dat andere weer, of zo. Ik weet het niet precies. ’t Zal later nog wel komen. ’s Nachts was ze er ineens en ik geraak ze nog niet kwijt. Ze kwam met haar suikerspinkop rond mijn nek hangen, teer punt. Ik wou zo dat ze me de ziekteverzekering in trok, maar neen! Ze stopte. K.! Dus effaceerde ik haar even. Kijk ze daar nu, fading, zit te mokken in de hoek. Het Caudijnse juk heeft ze zichzelf aangemeten. Tja, het decor is niet flatteus, zwart op zwart lukt niet zo best,. Tenzij bij… mensen? Maar dan kan alles lukken toch? Zwart op zwart, zwart op wit, wit op zwart…, kóffie of zo…
Hèhè, dat wel, maagdelijk dat vel. Heerlijk, als een pas besneeuwd veld, waar je door wil banjeren, sporen wil trekken, schrijven, snijden… maar dan in ’t negatief. Phoe… zo mooi. Diepe zucht. Zo mooi dat je het kapot wil maken. Zo is het toch in ’t leven? Sta je ergens te kijken en denk je: hoe mooi is dit! - geheid komt iemand bij je staan die ZÉGT: hoe mooi is dit. (Mind you, ik schrijf nu dus geen ademhalingstekens… So help yourself, of is dat te suggestief?) Pats! Gedaan betovering! Och, al goed. Sprookjes zijn voor kinderen. Het gelooft er in, ik maak het alles wijs van Sinterklaas tot Karel de Grote. En dan draai ik het om en klop het leeg. Alles loopt er zo weer uit. Lege pot. Pot ja, goed gezegd. Precies. Een pot. POT, POT!
Neen, we zijn hier. Het en ik (en dat zwartje is onzichtbaar, nutteloos ook denk ik, ik ga er verder niet meer over praten - ik denk dat ik haar ken, ze is blind en ik sloeg haar, echt – YES - en daar voel ik me nogal net niet schuldig over, I hated her with her tantrums and the way she played everybody, especially the old man with his goatee, yuck! Vrome kwezel! Pederast! Theriakel astublief, tegen zoveel gif! Slik, spoel, spuit… whatever... babababababababababa!), en we vallen samen noch lopen apart. Ik wil me niet debarrasseren, nogal lang niet… De wereld is een gat, het en ik staan dikwijls op de rand te kijken in de diepte. En te lachen!
Vannacht werd ik wakker en het lag bovenop me in de schijn van de daviaan. Heel lief en licht en het tekende concentrische cirkels op mijn borsten, met de tepel als middelpunt. Het was zachtjes aan het zingen: ik ben een lustje, jij een lust bij de wereld, wij zijn excentriek, en waarempel, even leek het alsof twee lussen samen lasso’den, als een zweepslag op de rand van het symbool. Hoor ik het fluisteren…Twee handen op een buik…Ha neen, niet dus hè! We zijn geen twee handen op één buik. Dat is bullshit, waar zijn die twee andere handen dan? Plegen die overspel of is het Zes en Negen? Ach moeder de Gans, het bord is leeg… De kuikens spelen strippoker. Ik zit in een gokbajes. Aiaiai. En to the rescue komt het, altijd met de kop vooruit daar waar mijn verstand me aan de ketting houdt. Het leeft bevrijd. Wie is hier de baas? Het of ik? Nu, dit weet ik wel vandaag: als het overneemt, dan is het (vaak)… feest.
Dans nu en zet alles aan de Kant voor de Moffrikanen van dienst! Ik stapel hun woorden. En even naar het Prater ook. Voor foto's en dromen!
And so??? Who’s watching at the other side of the looking glass?
Hi there….
Oh bring me my bottle and sing the lyrics. It’s a dogs life and IT is ALIVE.
