liedje

sodade toog ten strijd
verkende de arena:
De kolossale maatschappij
met al haar schertsfiguren:
Dorre platte structuren
De orde van het vlakke,

Daar is de cirkel..
Kleine cirkel rolt
overal ter wereld.
In een jaszak of op straat.
Cirkelzaag halveert vakkundig
van tussen de benen
door het corpus callosum
rechtlijnig.
Yeah!
Algemene deler.
De ogen kijken naar de stukken
vervolgens naar sodade.

Het koor zingt:

Het is niet persoonlijk
het is niet persoonlijk
sodade, het is niet persoonlijk hoor.
leg je stukken bij elkaar.

Oh yeah!
Daar is de driehoek dan .
Scherp, het mes van Stanley.
De plek van delta,
de heuvel van Venus.
Plakje voor plakje
wordt gevild.
Bloederig, pijnlijk.
Algemene deler
Yeah!
De ogen kijken naar de huid,
vervolgens naar sodade

Het koor zingt:

Het is niet persoonlijk
het is niet persoonlijk
sodade, het is niet persoonlijk hoor.
Schraap je vel in goede vorm.

Oh yeah!
Daar is het vierkant,
de wetsteen,
lex – si – lex.
Wet het mes tot aan het heft,
het lichaam tot op het bot,
sulci en tuberculi gepolijst,
oorprong en aanhechting
Verwijderd.
Algemene deler
Yeah!
De ogen kijken naar het bot,
vervolgens naar sodade

Het koor zingt:

Het is niet persoonlijk
het is niet persoonlijk
sodade, het is niet persoonlijk hoor.
Berg je in het knekelhuis.

Oh yeah

Het koor zingt:

Het is niet persoonlijk,
Het is niet persoonlijk sodade.
Er is werkelijk niets persoonlijks in dit al.
Hier heerst slechts vlakte.
Het platte algemene.
De zaag het mes de steen,
zijn louter instrumenten.
Je bent nu aangepast sodade.
Welkom als je wil.
het is niet persoonlijk hier.

de ogen opent dan sodade
en in weerwil van de orde,
de knoken op een rij,
de huid mooi uitgestald,
de symmetrie der helften,
- blaast tot bomen hellen
zingt tot schepen zinken -
verzamelt al dat eigen is
en verrijst.

Individueel,
heel.
Geheel(d).

het koor:

Daar is een hoek van af, sodade.
Je past niet meer bij ons.
Je bent het blik met de deuk,
Je bent de kapotte steen,
Je bent te zeer afwijkend.
Ga nu!
Verdwijn!

sodade
is niet langer plichtig.
Aan de kant voortaan
lacht ze. Ze denkt:
“Leck mich am Arsch“gij allen,
en toont nur noch de achterzijde.

Het is niet persoonlijk, zingt ze.
Het is niet persoonlijk hoor.
Dat ik u die kant presenteer.
Het is hoegenaamd niet persoonlijk.
Ach waarempel, niets persoonlijks is daarbij.
Oh yeah.!

En in de dagen
in de nachten
in kronkelend festoen
in honderdduizend kleuren
in ongebreideld denken en leren
in tijd, in ruimte en in zichzelf
is ze vuur, explosie, water dat stroomt
met geweld,
verzengt, naar beneden haalt en tegen alles in.

sodade?
Tja, het ding leeft!