indignius. ad maiora enim quaedam nos natura genuit et conformavit, ut mihi quidem videtur. ac fieri potest, ut errem, sed ita prorsus existimo, neque eum Torquatum, qui hoc primus cognomen invenerit, aut torquem illum hosti detraxisse,ut aliquam ex eo perciperet corpore voluptatem, aut cum Latinis tertio consulatu conflixisse apud Veserim propter voluptatem; quod vero securi percussit filium, privavisse se etiam videtur multis voluptatibus
Microtribaal, zo zou je het kunnen noemen, gekissebis over identiteiten en hoe realiteit virtueel als door die bepaalde soort ficus omstrengeld is. Hoe harder het geroep hoe feller de slag in het eigen gezicht. Jaloezie. Enzo. Van het kind dat stierf en de electrocutie weet je. Para flesj, back in simultane tijden.
MamaSoko liep het mealieveld in en stak zichzelf in brand. Kleine Aap keek toe en sopte zijn teen in een blik bonen die de adelaar had gedropt. De wereld is rond, maar heeft ook toen een scherpe kant bijgekregen. I'm in that corner nu. In een ton kringelt water rond een cohort paardenneuzen. Kunnen handen nog bevlogen zijn? Vijf vingers op mijn ogen. Hegels tenen zijn overspannen met vele noten. Vandaag heeft Hoofd stuk 3 3 benen, net als de rest die zijn voeten baadt in olie van druk papier, verleden geschriften, lapsussen en filosofa's. Weet je dat er onlangs een veiling werd georganiseerd? Wat beeldjes, zijn bed en bureel, dat soort dingen. Zucht. Tastbaarheid is niet ongewenst, maar ik denk niet dat ik de hexagone basaltblokken in je borst kan raken, grotten vol mineralen, lichtinval, rutielnaalden, glans en ongepolijstheid,... niet de kristallen, de ruwe, de gladde agaten, de hartkleurige jaspis of het obsidiaan. Een geode, dacht je, dat het heet. Maar je wíst het. Een anagram voor de ochtend, als de koffie aroma met wenkende handen verspreidt en de top van een sigaar nagloeit, voorgloeit voor de dag van het symposion. Gulzig, gulzig als een boer die leven snuift en zijn vlerken leent om landschappen te schilderen. Een schaduwbestaan uit de kunst.
Het mechanisme van je geest is als vingers die origami plooien. Mathemen met wiskundige borstels, verveegd in zinnen die onbekende gerechten lijken. It's an acquired taste. Hmja, met het gevaar dat erin rust: verslaving aan de keuken. Het risico van een Lorelei die zingt. Vandaar de was in jouw oren. En die grote lach die met gespeelde afschuw ri-du-culiseert. Wat - What the fuck!
ander boek, hoofdstuk 99
hoofdstuk 1-6
hoofdstuk 7, § 10-11
hoofdstuk 8, § 3, p. 26
hoofdstuk 9, § 10, p. 26
hoofdstuk 11, § 10, p. 7, p.11
Geen opmerkingen:
Een reactie posten