soms is alles zo dun dat het zich onttrekt aan leven aan woorden aan zijn het ijle het wezen dat zonder verzet als water vorm aanneemt een kat die haar rug zoveel soepeler draait dan een mens met de strakke kolom die hij torst een kind plooit niet alleen in zijn gewrichten maar ook in zijn huid en past in een arm op een schootsoms is alles zo dun en ijl dat woorden vloeibaar worden in het dansen op die rand in slaapwaak verdwijnen en de grenzen en afstand tussen ver en dichtbij
ik lig onder je ogen je kijkt en de vreemde woorden die binnendringen in een ander bewustzijn zijn elders betekenisloos leiden tot het besef waarom ik 'het' niet zomaar zeggen kan want wat te zeggen is met al zijn kracht en verlangen is van mij in een zegplek waar huiverwijding en emoniakaal iets dragen dat ginder blijft
diep en ver is hun betekenis niet geweten nochtans hun leven wijst
het antwoord ligt nu in kippensoep en dank je hoewel die laatste woorden me vervreemd klinken
13 opmerkingen:
Heb door moerassen gewaad / al dan niet menselijk / heb door bossen gewaad / door velden vol spinrag / heb dagenlang in de vlakte gestaan / met uitgestrekte armen / ingestreken met lijm of speeksel / en werd bezocht door alles wat vleugels had / heb gegrepen wat ik kon en begrepen wat ik niet kon / vergeten
(Peter Verhelst, Alaska, 2003)
(preaki)
Ik ken dit niet. Maar ik ken dan ook niets
van Peter Verhelst.
Wil je je keuze iets meer toelichten?
Mijn keuze is gebaseerd op een compilatie van gefragmenteerde beelden, indrukken, maar vooral op de dood van je broer.
(efrif)
(e-frif)
Dank je.
Mijn broer heeft hier echter (zover ik weet) niets mee te maken.
Hoe het beeld dat we van elkaar ineen knutselen op basis van woorden, foto's, een blog... ook weer een Bellmer-equivalent lijkt te geven. Of hoe in taal dat grote deel (subject) afgesplitst blijft.
Er waren / zijn dromen, koortstoestanden en daarin momenten die grotere helderheid bieden dan de meest bewuste. Ahw van een ander register. En er was iemand die zei: "in dat geval: kippensoep" als medicijn.
Ik heb ondertussen Verhelst eens bekeken. Hij is een 'suïcidale' dichter, die telkens een laatste bundel schrijft? hm, twijfelaar...
In een essay van ene T. Vaessens lees ik dit:
De bundel Verhemelte had in 1996 Peter Verhelsts laatste zullen zijn. Twee jaar eerder al had de dichter De boom N beëindigd met de in het dode Latijn gestelde mededeling ‘nemo mei meminerit’ (ik wil door niemand herinnerd worden), maar dat was nog niet afdoende. In een interview zei hij dat De boom N ‘toch nog niet echt de bundel (was) waarmee ik de poëzie kapot had gekregen’,i en dus vatte hij het dichterschap nog eenmaal op met het voornemen nu voor eens en voor altijd een eind aan de poëzie te maken. Resultaat: het buitengewoon rijke en complexe epische vijfluik Verhemelte, Verhelsts zevende bundel. Hoewel onlangs toch weer een achtste verscheen (Alaska), moet de poète-suicideur zijn afrekening met de poëzie ten minste voor enige tijd als geslaagd hebben beschouwd. Een bijdrage aan De Revisor, getiteld ‘Ja (proza) / Nee (over poëzie)’, ondertekende hij in 1997 in elk geval nog met ‘(peter verhelst poète-s. (*1987-†1997))’.
Maar het loopt blijkbaar zo'n vaart niet - we zijn jàààren verder - gezien die meneer blijft produceren.
Zo, het is weer tijd voor mijn medicijn.
Bent u ziek, dan ?
(gussar)
Ja, ongeneeslijk.
Zoals uw broer ?
(reticat)
Neen.
Neen, J., niet zoals mijn broer.
Intrigeert het u?
Ca va zo'n beetje, Sodade ?
(edded)
Neen, niet echt Jevski.
Aardig van je dat je informeert.
Als er iets is
dat ik voor u kan doen,
betekenen,
u geeft maar een seintje
(enalitt)
Dank je, Voorover :)
Een reactie posten