Martyred and murdered sound quite alike if you repeat it in quick succession

 

 

The Olive Tree weeps
blood from the seeped ground
where bomb after bomb
massacred family after family.

'Where's daddy'
and 'Lavender',
programs written to murder men
amply with all their loved ones:
the wife, daughters, sons, unborn baby,
mother, father, grandmother, brothers, sisters, aunts, nephews, nieces...
all in their house.

Lavender
Not Olive Tree

The Olive Tree sucks the blood
from the sodden earth
and grows strongly
for the generation that was not martyred.

Martyred and murdered sound quite alike if you repeat it in quick succession.

April 6, 2024
. alias sodade

#freepalestine #permanentceasefirenow #peace

Do poppies blow in Gazan fields

 

 

  

 

 

 

#permanentceasefirenow #ceasefirenow #freepalestine #peace 

St0p the j€n0cid3

 

 

#ceasefirenow #freepalestine #peace

🆓🍉🍉🍉

 

 All we are saying
just give peace a change

Imagine...

🍉🍉🍉

A history of the Palestinian watermelon

The use of the watermelon as a Palestinian symbol is not new. It first emerged after the Six-Day War in 1967, when Israel seized control of the West Bank and Gaza, and annexed East Jerusalem. At the time, the Israeli government made public displays of the Palestinian flag a criminal offense in Gaza and the West Bank.
To circumvent the ban, Palestinians began using the watermelon because, when cut open, the fruit bears the national colors of the Palestinian flag—red, black, white, and green.

[…]

The watermelon symbol today

In January, Israel’s National Security Minister Itamar Ben-Gvir gave police the power to confiscate Palestinian flags. This was later followed by a June vote on a bill to ban people from displaying the flag at state-funded institutions, including universities. (The bill passed preliminary approval but the government later collapsed.)
In June, Zazim, an Arab-Israeli community organization, launched a campaign to protest against the ensuing arrests and confiscation of flags. Images of watermelons were plastered on to 16 taxis operating in Tel Aviv, with the accompanying text reading, “This is not a Palestinian flag.”
“Our message to the government is clear: we will always find a way to circumvent any absurd ban and we will not stop fighting for freedom of expression and democracy,” said Zazim director Raluca Ganea.
Amal Saad, a Palestinian from Haifa who worked on the Zazim campaign, told Al Jazeera they had a clear message: “If you want to stop us, we’ll find another way to express ourselves.”

full article:
https://time.com/6326312/watermelon-palestinian-symbol-solidarity/

 

16

 

amfibool

Het is ochtend en ik houd me vast aan een kop koffie. De nacht was te kort. Alles lijkt bizar: waarom ik hièr zit, hoe ik hier kom en hoe ik me afvraag: heb ik een kater!

Mijn ogen dwalen in de registers van mijn geheugen.

Ik hang vast aan ogen van schitterend amfibool, gevlamde eb en mahonie, vingers die in een baard plukken, handen en armen die onverwacht explosief gesticuleren en woorden, uitdrukkingen, tussengooisels als ‘pfff’ en ‘oech’ en lach en gedachten kleurrijk boven de tafel schilderen, om daarna even plots stil te vallen in een schoot van magere benen die zelfs om elkaar geslagen nog toelaten dat beide voeten de grond raken. Ik wil mijn handen op die knieën leggen.

Ik houd me vast aan een kop koffie. Zwart legt hij een isolatielaag tegen mijn binnenkant terwijl ik mij uiterlijk als vanouds niet laat kennen. Tenminste, dat denk ik. Ik stort een bodem in mijn maag, een shot cafeïne, om me niet te verliezen in gedachten van 'utterly confused'.

Er zijn die haast vogelachtige handen, als kieviten op een veld, met onnavolgbare vlucht - dat duiken, zwenken, stijgen, rusten….
Ik had gezegd: “Ik wil ze zien en voelen”. Dat mocht en deed ik dus.

Ik palpeerde ze beiden (zou mijn ogen willen sluiten) en voelde ze als braille. De nagels, het bot, de huid, het vlees van de muizen. Ik navigeerde als vanouds tussen metacarpalen, vond snuifdoos en webbing. Zocht de ijkpunten, maakte een mentaal plan en hing alles vast in mijn eigen vingerprent.
Dat was ik, prentenverzamelaar. Van onzichtbare platen. Het handencabinet…
Met kijken en voelen van handen als puur genot.

Mijn ogen zijn daar gebleven, op dat gezicht. En als met een laserpen snijd ik lijn na plooi, de baard, de lange nek daaronder, kwetsbaar als Nzou’s plek.
Elke dag sedertdien.


1 nov. 2007 - 1 nov. 2023

.