gin-gle bells

 

hands dance

Klein experiment met youtube.
Jammer dat de muziek zo abrupt eindigt, verder was het half uurtje moeite van vanmorgen wel leuk.

divine dive in

trebbyeah - bungee jumping christ
https://flic.kr/p/6J2LYM

le journal de personne

Le journal de personne




Peau de chagrin

Corto recettacolo : ce qui signifie :
Un court réceptacle...trop réduit pour contenir une seule âme ...
C'est tout ce qui reste de la Palestine...
Perché?
Parce que nous sommes trop petits...
Pour se permettre de rivaliser avec les grands...
Il y a 5000 ans, nous n'y étions pas
Dans 50 ans, nous n'y serons plus... c'est chrono... logique :
Un père qui dévore ses enfants.
Demain, au lever du jour... ou peut-être à la tombée de la nuit...
Les officiels israéliens vont me déloger à coups de pieds au cul...

***




Falestine

Mon père s'est marié à deux reprises
Une fois à l'Est et une deuxième fois à l'Ouest... de Jérusalem...
Je suis palestinienne
Et ma demi- sœur est israélienne
On ne se parle plus...
Je parle arabe, elle parle hébreu
Mais on ne se comprend plus...
On fait semblant de ne plus se comprendre!

***

https://youtu.be/sqd-KjJgCwc?list=PLDBCCE39A7EB2FEDF
http://dai.ly/xl94y3

amfibool - tot de achtste macht

Het is ochtend en ik houd me vast aan een kop koffie. De nacht was te kort. Alles lijkt bizar: waarom ik hièr zit, hoe ik hier kom en hoe ik me afvraag: heb ik een kater!

Mijn ogen dwalen in de registers van mijn geheugen.

Ik hang vast aan ogen van schitterend amfibool, gevlamde eb en mahonie, vingers die in een baard plukken, handen en armen die onverwacht explosief gesticuleren en woorden, uitdrukkingen, tussengooisels als ‘pfff’ en ‘oech’ en lach en gedachten kleurrijk boven de tafel schilderen, om daarna even plots stil te vallen in een schoot van magere benen die zelfs om elkaar geslagen nog toelaten dat beide voeten de grond raken. Ik wil mijn handen op die knieën leggen.

Ik houd me vast aan een kop koffie. Zwart legt hij een isolatielaag tegen mijn binnenkant terwijl ik mij uiterlijk als vanouds niet laat kennen. Tenminste, dat denk ik. Ik stort een bodem in mijn maag, een shot cafeïne, om me niet te verliezen in gedachten van 'utterly confused'.

Er zijn die haast vogelachtige handen, als kieviten op een veld, met onnavolgbare vlucht - dat duiken, zwenken, stijgen, rusten….
Ik had gezegd: “Ik wil ze zien en voelen”. Dat mocht en deed ik dus.

Ik palpeerde ze beiden (zou mijn ogen willen sluiten) en voelde ze als braille. De nagels, het bot, de huid, het vlees van de muizen. Ik navigeerde als vanouds tussen metacarpalen, vond snuifdoos en webbing. Zocht de ijkpunten, maakte een mentaal plan en hing alles vast in mijn eigen vingerprent.
Dat was ik, prentenverzamelaar. Van onzichtbare platen. Het handencabinet…
Met kijken en voelen van handen als puur genot.

Mijn ogen zijn daar gebleven, op dat gezicht. En als met een laserpen snijd ik lijn na plooi, de baard, de lange nek daaronder, kwetsbaar als Nzou’s plek.
Elke dag sedertdien.


1 nov. 2007 - 1 nov. 2015