orcheveria & sansidee

in gravitate brevis soleat esse, ut eius magnitudinem celeritas, diuturnitatem allevatio consoletur. Ad ea cum accedit, ut neque divinum numen horreat nec praeteritas voluptates effluere patiatur earumque assidua recordatione laetetur, quid est, quod huc possit, quod melius sit, accedere? Statue contra aliquem confectum tantis animi corporisque doloribus, quanti in hominem maximi cadere possunt, 

La calme de la nuit m'ennui. Moi j'ai pas peur de noir, des petits é-toi-les, per-se-ides. Je suis pas fatiguée, moi, insomniac... Wide awake (or eyes wide shut?) Et hodie... vertellen dat vertalen is en niet meer mag, niet elke dag, nog slechts met beetjes, gepland, verdeeld, geagendeerd, gesteriliseerd, als seks op dinsdagavond om halfnegen, klokvast. Dit is niet het leven meer - olim... - dit is niet het ongecompromitteerd en compromisloze saltare quam necesse est probae, het teugelloze rebelleren, het teveel en het tekort, de alles-openheid. De dubbele hemel tegenover en de wolken voor en na, het oosten het westen: in overglas vloeit het tesaam. De zon. De zon als ze dààr schijnt staat twee-x in de oriënt, driemaal echter blinkt de maan. En ik, ik ben het noorden kwijt. Het ligt bestorven in een lichaamskier, een winding van de binnenhuid, de begrenswaardigheid van dromen in mozaïek van slaap waarvan de stukken haperen. Er ontbreekt een e-, portie van de dagen, het goedemorgengoedenavend. Het hongerspel knaagt onverdroten aan de tijd. Onverrichterzake. Secondenhapjes als voor de hond de luizen, als de kroelende apenhand in mijn huid, in jouw huid, het geduld dat vingers vormt, de duim opstandig poneert tegenover zijn vier genoten. Het lichaam spreekt, het lichaam breekt waar reeds de aanzet scheurend existeert, geslacht. Hier is einde en begin. Onthouding is een duffe plant, als tralies voor een venster, evenals zich schikken naar. Maar ik wil bloemen, bloemen, bloemen en de wilde bloemenwei.




hoofdstuk 12, §8, p. 16, 19, 22, 26
de vrouw is een bloem, verscheidenheid alom, de zon is één, altijd hetzelfde in: actueel, twilight,
de l'un à l'Autre
ad infinitumtumtum - hoger dan het hoogste lager dan het laagste - the Sublime
blomme sauvage - homme sauvage

all the shits and shades included - II

 

 

 

 

but I don't think so 

but I don't think, so

hoofdstuk 12, § 8, p. 22

in: actueel, twilight,
de l'un à l'Autre
ad infinitumtumtum - hoger dan het hoogste lager dan het laagste - the Sublime

bangelijk het wandelen

in gravitate brevis soleat esse, ut eius magnitudinem celeritas, diuturnitatem allevatio consoletur. Ad ea cum accedit, ut neque divinum numen horreat nec praeteritas voluptates effluere patiatur earumque assidua recordatione laetetur, quid est, quod huc possit, quod melius sit, accedere? Statue contra aliquem confectum tantis animi corporisque doloribus, quanti in hominem maximi cadere possunt, 

 Soyez forts et fermes ! Vous ne frémirez pas, vous ne tremblerez pas en face d’eux : oui, IHVH, ton Elohïm, lui, va avec toi. Il ne te relâchera pas, il ne t’abandonnera pas.

Debarim - 31,6 

Kunnen vissen alcohol drinken, kunnen ze hun schubben schrobben en koralen zingen? Kan een baars glijden tegen de ringen van de moeder in. & Uit? Er woont een vis in mij en die is blind. We komen elkaar op de kleerscheuren tegen: lek, losbandig en integer, ongewassen, ongekleed. Je weet. Jij, ja, je weet. Dûh pain, la main, le vagin, momentane schepels - fout: faalhandeling met koffie interfereert - momentane schepsels die we zijn. De andere fout was monumentaal, mon - U - men, men-taal, met goud geschreven is geen fout, kan niet fouten zijn. Ik bouw uit tekst een kind om van te houden. Het liefste mongooltje dat ik ken. Het lijkt op mij, debiel die ik ben. Neen, het is autist. Hij is mijn splintervaardigheid. Barbuto, qunanta antumtumtum als in spiritumtumtum cadavre de santé that will be the day... dan hangen vlaggen, wakkert vuur en waait de wind - dragonflies ant duizend duiven vliegen en de vlinders van de wereld nemen woning, het riet in mijn buik is een ruime behuizing, dan stuwt het bloed, dan stampt het hart, dan barst de huid - de bast - het huis. Cicade cicade - gaudeamus igitur -. Je wordt de buk-je-markt vol rijp fruit goudovergoten van de zon, mijn armen zijn vol, mijn vingers lopen over: (t)wee kiwi's en een wortel, (w)een komkommer en (t)wee tomaten, (t)wee limoenen en (w)een zucchini, een mand, de mand, de man(d), de vrouw. We komen elkaar op de kleerscheuren tegen, de wandeling van mens naar kever, er is meer, veel meer dan wat bleef, het goed, het kleed, de broek, pain, main, vagin, le trou, le truth, mieriaden onderhuids, wat zacht start komt hard, verdeeld in daar waar getal eindigt in veel - lèè!r - met de zweep (zie een i-slamschool) Dan werd de vlag halfstok gehangen, bedekt met zwarte as uit i-voor van Nzou en de mestkevers tuimelen in de bullshit van heden. Ongenadig pompt het hart pompt ongenadig, mokerslagaderend, neusbloedend en vloeiend zoals alleen een vrouw - zij is geen vrouw in wat je vrouw kan noemen - vloeien kan... Er wordt nog wat gesprokkeld, vergeelde takken van hou(me)vast. Het fruit is uitgedroogd, het leven gehart in stenen, kinderkoppen, molenrad, een zwerfkei die je vaak niet meer ziet. Of overal.Con fesse: misschien is vrijheid zo dierbaar niet - misschien moet men gebonden zijn en misschien zijn kleerscheuren onvermijdelijk en hield ik mijn adem drie volle dagen in. En telkens weer.
Komen we elkaar op de kleerscheuren tegen(.)(?)




hoofdstuk 12, §8, p. 16 
In:
de l'Autre a l'un
ad infinitumtumtum - hoger dan het hoogste lager dan het laagste - the Sublime
[...]mais on peut tomber au-dessous encore, et c’est là que commence et ne peut s’exalter la douleur[...]
en el vis evenals het werkwoord harten, het stoffelijk bijvoeglijk naamwoord fouten

Sad(e's) wa(y)s(te)

Badagu - http://www.flickr.com/people/27033134@N08/

"Was man braucht, ist ein dynamischer Vorgang der Erniedrigung: Es muß etwas so behandelt werden, daß es weniger und  weniger gilt, wie die Geldeinheit während der Inflation, und dieser Prozeß muß sich fortsetzen, bis das Objekt in einem Zustand kompletter Wertlosigkeit angelangt ist. Dan kann man es wegwerfen [...]"

Elias Canetti, Masse und Macht


"[...] in his work his victim is, in a certain sense, indestructible: she can be endlessly tortured and can survive it; she can endure any torment and still retain her beauty. It is as though, above and beyond her natural body (a part of the cycle of generation and corruption), and thus above and beyond her natural death, she possessed another body, a body composed of some other substance, one excepted from the vital cycle - a sublime body."


Slavoj Zizek, The Sublime Object of Ideology




hoofdstuk 7-12
16-08-12 
silence broken, more than silence broken

Gîtengoe, j'ai faim

Lili—soif—plage—trace—peau—pied—corne

(Serge Leclaire, Psychanalyser. un essai sur l'ordre de l'inconscient et la pratique de la lettre)

hoofdstuk 7, § 10
hoofdstuk 12, § 6 en 7